In het zuidelijke puntje van Peru
Door: Margriet
Blijf op de hoogte en volg Margriet
21 Januari 2016 | Colombia, Bogota
Zoals jullie merken is het niet echt gelukt deze blog bij te houden... afgelopen weken ontzettend veel gezien en gedaan waardoor het er niet van gekomen is. Een goede reden dus wel ;) Vanuit mijn thuishaven in Bogota zal ik jullie schrijven over mijn avonturen in Peru. Waar was ik gebleven?
Precies een maand geleden nam ik vanuit Cuzco de bus naar Puno. Puno is een stadje aan het Titicacameer. Hier liggen de floating islands, eilanden gemaakt van riet waarop mensen wonen en leven. Tijdens de Salkantay trek ontmoette ik Maya en Harry, een tof stel uit Perth, Australie. In de bus naar Puno kwam ik hen wederom tegen. In Puno was niet veel te beleven; we vonden een simpel hostel. Vanuit hier besloten we met zijn drieen een tweedaagse tocht naar diverse eilanden in het meer te maken. Eerst bezochten we een floating island, waar we uitleg kregen over de bouw van dit eiland en ervaarden we zelf het lopen op het riet. Na dit korte bezoek voer de boot ons naar Amantani eiland. Hier sliepen we bij een lokale familie. De vader van onze familie bracht ons naar zijn huis. Het leuke was dat ik als enige wat Spaans sprak, waardoor ik met de familie kon communiceren. Hoe groot de familie was, hoe ze leefden, wat voor werk ze deden, of de kinderen naar school gingen. Na de door de moeder bereidde lunch beklommen we Pachamama en Pachatata (mother and father earth), twee hoogste toppen van het eiland. Hier hadden we een prachtig uitzicht over het meer. In de avond werden Maja, Harry en ik in de lokale klederdracht gehesen (check foto's). Een paar uur dansen met andere toeristen en leden van diverse families in een zaaltje in het centrum van het eiland zorgde voor veel vermaak. De volgende dag vertrokken we naar Taquile eiland. Een wandeling over dit eiland sloten we af met een lunch met trucha frita (gebraden forel) vers uit het Titicacameer. Jammm!
Terug in Puno kookten we ons eigen maal, met vooral veel groente. Bij de lokale familie bestond het eten namelijk vooral uit rijst, aardappelen en pasta. Zou dat ook de reden zijn dat de bewoners van de floating islands fors overgewicht hebben? Toen ik hen zag, vroeg ik me gelijk af of ze niet allemaal diabetes type 2 hebben en of ze hier medicatie voor gebruiken... Wij deden in ieder geval ons best om weer wat vitaminen binnen te krijgen. Die avond nam ik afscheid van de ozzies en vertrok ik met de nachtbus naar Arequipa.
Om 05.00u arriveerde ik in de Wild Rover hostel in Arequipa, een bekend partyhostel. Achteraf bleek dit niet echt mijn ding: gemiddelde leeftijd 20 jaar, luidruchtige Engelsen en dronken kamergenootjes. Ik maakte een wandeling door Arequipa, de witte stad van Peru, genoemd naar de vele witte gebouwen. Een mooie stad met koloniale gebouwen. De temperatuur beviel ook goed; in Puno en Cusco was het een stuk frisser. De volgende dag vertrok ik al vroeg (03.00u) met de bus naar Colca Canyon, een canyon van 3270 m diep. De groep van 11 personen was een mix van diverse nationaliteiten. Er waren mensen uit Brazilie, Chili, Frankrijk, Spanje, Belgie en ook de Duitse Patrick en Sarah gingen mee. Het was trouwens 25 december, eerste kerstdag! Eerlijk gezegd heb ik er niet veel van mee gekregen, behalve de kerstboom op de Plaza del Armas in Arequipa en de 'gezellige' kerstmuziek in het restaurant welke mijn zus opmerkte toen ik haar belde om een goede kerst te wensen. Het warme klimaat in Arequipa draagt ook niet bij aan het kerstgevoel. Ach, als je het kerstgevoel niet hebt, mis je het ook niet ;)
De Colca Canyon trip duurde 2 dagen waarbij we overnachtten 'beneden' in de canyon. Onderweg zagen we de beroemde condor vliegen. De wandeling naar beneden was nog best pittig op een licht Peruaans ontbijtje (wit brood met aardbeienjam) en met de brandende zon op mijn hoofd. Aangekomen in de oasis, doken we direct in de hot springs en speelden we volleybal met de groep. De volgende dag ging de klim naar boven mij goed af en maakten we onze weg terug naar Arequipa. Daar ging ik met het Duitse koppel chique dineren bij Chicha; de ceviche was heerlijk!
Morgen volgt een verhaal met de laatste avonturen uit Peru. Liefs uit Colombia!
Precies een maand geleden nam ik vanuit Cuzco de bus naar Puno. Puno is een stadje aan het Titicacameer. Hier liggen de floating islands, eilanden gemaakt van riet waarop mensen wonen en leven. Tijdens de Salkantay trek ontmoette ik Maya en Harry, een tof stel uit Perth, Australie. In de bus naar Puno kwam ik hen wederom tegen. In Puno was niet veel te beleven; we vonden een simpel hostel. Vanuit hier besloten we met zijn drieen een tweedaagse tocht naar diverse eilanden in het meer te maken. Eerst bezochten we een floating island, waar we uitleg kregen over de bouw van dit eiland en ervaarden we zelf het lopen op het riet. Na dit korte bezoek voer de boot ons naar Amantani eiland. Hier sliepen we bij een lokale familie. De vader van onze familie bracht ons naar zijn huis. Het leuke was dat ik als enige wat Spaans sprak, waardoor ik met de familie kon communiceren. Hoe groot de familie was, hoe ze leefden, wat voor werk ze deden, of de kinderen naar school gingen. Na de door de moeder bereidde lunch beklommen we Pachamama en Pachatata (mother and father earth), twee hoogste toppen van het eiland. Hier hadden we een prachtig uitzicht over het meer. In de avond werden Maja, Harry en ik in de lokale klederdracht gehesen (check foto's). Een paar uur dansen met andere toeristen en leden van diverse families in een zaaltje in het centrum van het eiland zorgde voor veel vermaak. De volgende dag vertrokken we naar Taquile eiland. Een wandeling over dit eiland sloten we af met een lunch met trucha frita (gebraden forel) vers uit het Titicacameer. Jammm!
Terug in Puno kookten we ons eigen maal, met vooral veel groente. Bij de lokale familie bestond het eten namelijk vooral uit rijst, aardappelen en pasta. Zou dat ook de reden zijn dat de bewoners van de floating islands fors overgewicht hebben? Toen ik hen zag, vroeg ik me gelijk af of ze niet allemaal diabetes type 2 hebben en of ze hier medicatie voor gebruiken... Wij deden in ieder geval ons best om weer wat vitaminen binnen te krijgen. Die avond nam ik afscheid van de ozzies en vertrok ik met de nachtbus naar Arequipa.
Om 05.00u arriveerde ik in de Wild Rover hostel in Arequipa, een bekend partyhostel. Achteraf bleek dit niet echt mijn ding: gemiddelde leeftijd 20 jaar, luidruchtige Engelsen en dronken kamergenootjes. Ik maakte een wandeling door Arequipa, de witte stad van Peru, genoemd naar de vele witte gebouwen. Een mooie stad met koloniale gebouwen. De temperatuur beviel ook goed; in Puno en Cusco was het een stuk frisser. De volgende dag vertrok ik al vroeg (03.00u) met de bus naar Colca Canyon, een canyon van 3270 m diep. De groep van 11 personen was een mix van diverse nationaliteiten. Er waren mensen uit Brazilie, Chili, Frankrijk, Spanje, Belgie en ook de Duitse Patrick en Sarah gingen mee. Het was trouwens 25 december, eerste kerstdag! Eerlijk gezegd heb ik er niet veel van mee gekregen, behalve de kerstboom op de Plaza del Armas in Arequipa en de 'gezellige' kerstmuziek in het restaurant welke mijn zus opmerkte toen ik haar belde om een goede kerst te wensen. Het warme klimaat in Arequipa draagt ook niet bij aan het kerstgevoel. Ach, als je het kerstgevoel niet hebt, mis je het ook niet ;)
De Colca Canyon trip duurde 2 dagen waarbij we overnachtten 'beneden' in de canyon. Onderweg zagen we de beroemde condor vliegen. De wandeling naar beneden was nog best pittig op een licht Peruaans ontbijtje (wit brood met aardbeienjam) en met de brandende zon op mijn hoofd. Aangekomen in de oasis, doken we direct in de hot springs en speelden we volleybal met de groep. De volgende dag ging de klim naar boven mij goed af en maakten we onze weg terug naar Arequipa. Daar ging ik met het Duitse koppel chique dineren bij Chicha; de ceviche was heerlijk!
Morgen volgt een verhaal met de laatste avonturen uit Peru. Liefs uit Colombia!
-
21 Januari 2016 - 05:45
Carolien:
Leuk te lezen zus!
Die kerstmuziek was echt te grappig -
21 Januari 2016 - 09:22
Josan:
Griet, dat je weinig tijd hebt voor je blog is een goed teken -
21 Januari 2016 - 09:23
Josan:
Oh de helft van m'n reactie is maar doorgekomen.. Mooie avonturen! ☺️
Xx -
21 Januari 2016 - 20:19
Fons & Janneke:
Wat een geweldig mooie verhalen! We zijn er maar wat jaloers op! We kijken uit naar het volgende verslag! -
23 Januari 2016 - 00:01
Kees De Bont:
Lieve Margriet, dit zijn al hele mooie verhalen. Ben ook benieuwd naar het vervolg, hoe je verslag gaat doen van onze fantastische belevenissen rond de bruiloft van neef Jan en Martha. We zijn ondertussen weer terug in ons eigen koude kikkerlandje en wensen je veel plezier en mooie avonturen op het vervolg van je reis. Geniet ze!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
